ΕΝΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΟΡΟΣΗΜΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

 

Γρηγόρης Αμανατίδης

Καρδιοχειρουργός, τ. Αναπληρωτής Διευθυντής Β’ Καρδιοχειρουργικής Κλινικής, Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο

 

Είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου από….ΤΟΤΕ που δέχομαι να μιλήσω γι’ αυτές τις τρεις μέρες, που είναι φωτεινό ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία. Με δυσκολία κατάφερα να ξεπεράσω τις αναστολές μου για λόγους αρχής. Η πρώτη ήταν μετά από προτροπή του συμμαθητή και φίλου Στέλιου Λογοθέτη στον Ιάσονα Χανδρινό, για το βιβλίο του «Όλη νύχτα εδώ», με αφορμή τις ανιστόρητες, προβοκατόρικες, χυδαίες επίσημα εκπεφρασμένες θέσεις περί μη ύπαρξης ΝΕΚΡΩΝ στο Πολυτεχνείο. Η δεύτερη είναι η απόκριση στην πρόσκληση που έλαβα για το αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο από το περιοδικό «Συστημική Σκέψη & Ψυχοθεραπεία».

 

Συνειδητοποιώ, πάλι, πως το αποτύπωμα αυτών των μνημών εξακολουθεί να είναι νωπό, όχι τόσο γιατί μπορείς με ακρίβεια να ανακαλέσεις στη μνήμη πρόσωπα και γεγονότα, αλλά επειδή το σύνολο των συναισθηματικών φορτίσεων και διεργασιών που απαρτίζουν κομμάτια της ψυχής, είναι μαρκαρισμένο ανεξίτηλα από αυτές τις ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ. Μνήμες, αφηγήσεις και βιώματα από την άμεση και ευρύτερη οικογένεια, προετοίμαζαν τρόπους κατανόησης και αντιδράσεις στις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις της εποχής. Με λαχτάρα, προσμονή και αίσθημα διεκδίκησης του ΔΙΚΙΟΥ ξεκινάμε αγώνες το 1972 για ελεύθερο φοιτητικό συνδικαλισμό. Μην χάσουμε καμία συνέλευση, ποιοι είναι μαζί μας, ποιους να πείσουμε ακόμη να συμμετέχουν!!!... Ο φόβος του σπουδαστικού της ασφάλειας πρέπει να υπερνικηθεί. Οι συνελεύσεις γεμίζουν όλο και περισσότερο τα αμφιθέατρα. Βλέπεις ΕΛΠΙΔΑ, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, ΘΑΡΡΟΣ στα πρόσωπά μας. Βιώνουμε πρωτόγνωρες συνθήκες ασφαλίτικης και παρακρατικής βίας στην Ιατρική, στη Νομική. Δυσκολίες στη συλλογική διασχολική λήψη αποφάσεων αλλά προχωράμε…με θυσίες, αδικίες, παράνομες στρατεύσεις, συνεχείς εκφοβισμούς!

 

Ξημέρωσε μια ΤΕΤΑΡΤΗ που έμελλε να είναι αλλιώτικη, καθοριστική για τις επόμενες μέρες. Ανακατεμένα συναισθήματα μετά από κάθε συζήτηση, αντιπαράθεση για το ποιο θα ήταν το σωστό!

 

ΠΕΜΠΤΗ, η δικαίωση του σωστού ήρθε, αναπόφευκτα, από μόνη της. Ο κόσμος πλήθαινε, η ελπίδα αντρειωνόταν. Είχαμε βρει τον παλμό μας. Ένιωθα πως κάτι μεγάλο έρχεται. Η ελπίδα έτρεχε ήδη στις άλλες φοιτητουπόλεις, τα λαϊκά δίκια ξύπνησαν και οι διεκδικήσεις ξεπέρασαν τα φοιτητικά αιτήματα. Εργάτες, αγρότες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, κινητοποιούνται για αντίσταση (ανατροπή;) της χούντας, δημοκρατία του λαού, εθνική ανεξαρτησία. Αυτή η Πέμπτη μας ατσάλωσε, ανάγκασε τη χούντα να μας αντιμετωπίσει στις διαστάσεις που είχε φθάσει αυτό που είχαμε επιτύχει, την ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

 

Ξάγρυπνη νύχτα, γεμάτη ένταση, συνθήματα, εμψύχωση, που ξημέρωσε τη 17η Νοέμβρη. Μέρα γεμάτη βία, ξύλο, δακρυγόνα, σφαίρες και ΝΕΚΡΟΥΣ!!! Μια κατάσταση που αν δεν τη ζήσεις δεν μπορείς να τη διανοηθείς! Στα χέρια μου ξεψύχησαν δύο… Η ψυχή γίνεται ένα συνονθύλευμα βίαιων και ευαίσθητων συναισθημάτων, ταυτόχρονα ψάχνεις να βρεις το λογικό συναίσθημα εκείνων των στιγμών, τον ΦΟΒΟ. Δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχε (θα πρέπει να υπήρχε) σίγουρα τεράστιο νεανικό θάρρος και προσπέραση – άγνοια του κινδύνου. Βγήκα από το ιατρείο όταν «έχασα» ΑΝΘΡΩΠΟ με ακατάσχετη αιμορραγία καρωτίδας από σφαίρα και τα χέρια μου κόλλαγαν από το αίμα. Ποιες ψυχικές δυνάμεις μπορούν άραγε να εμποδίσουν την ΕΚΔΙΚΗΣΗ; Πώς μπορείς σε τέτοιες συγκυρίες να επιστρατεύσεις τη λογική του ΑΝΘΡΩΠΟΥ;;:

 

Έξω υπάρχει ένα κομφούζιο από φωνές, καπνό, δακρυγόνα, πυροβολισμούς, ριπές. Τραυματίες που όπως-όπως μεταφέρονται μέσα στο Πολυτεχνείο, περνώντας από την ηρωική αλυσίδα των μαθητών που τραγουδούσαν συνεχώς μπροστά από τα κάγκελα. ΜΑΚΕΛΕΙΟ!!!

 

Δύο εκτυφλωτικοί προβολείς βρίσκονται μπροστά από την πύλη. Εκκωφαντική σιγή, σχεδόν παντού! Σκοτάδι! Μόνο οι προβολείς! Απαίσιο μούγκρισμα του τανκ! Ο ήχος της πύλης που ξεριζώνεται και πέφτει μαζί με τα παιδιά που ήταν σκαρφαλωμένα επάνω της!!! Πολλοί τραυματισμένοι! Χειρότερα από όλους μια κοπέλα με διαμελισμένες κνήμες,   την είχε πλακώσει η πύλη! Σχεδόν κολαψαρισμένη την πήγαμε στο ιατρείο. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, με αυτοσχέδιους νάρθηκες κι αποφασίσαμε όσο πιο γρήγορα να τη βγάλουμε έξω. Εγώ στο κεφάλι κι ένας άλλος στα πόδια με το φορείο διασχίσαμε την Πατησίων γεμάτη από φωτιές και κατευθυνθήκαμε προς Μάρνης. Οι αστυνομικοί, οι παρακρατικοί και ό,τι άλλα λυσσασμένα σκυλιά μπορεί να φανταστεί ένας διαστροφικός  νους είχε σε αυτά τα λίγα μέτρα πέσει πάνω μας με κλομπ, καδρόνια και σιδερόβεργες. Η κοπέλα σφάδαζε σε κάθε κούνημα του φορείου κι εμείς αδύναμοι να αντισταθούμε, αποφασισμένοι, όμως, φθάσαμε στην πόρτα επειγόντων του Α’ Βοηθειών…